Sztuka Baroku – Malarstwo

Malarstwo Baroku

Michelanioł Caravaggio /1573-1610/

• Pierwszy barokowy artysta Włoch, otwierający wszystkie zagadnienia charakterystyczne dla malarstwa tego stylu.
• Pojmuję naturę i jej zjawiska bezpośrednio, żywo, spontanicznie i uczuciowo.
• Łapie na gorąco sytuację, gesty, układy, zjawiska i przedstawia je bez uprzedzeń w sposób wolny od jakichkolwiek konwencji.
• Rewolucja Caravaggia polegała na realistycznym ujęciu form „sytuacji”.
• Wrażenie światła uzyskiwał silnymi kontrastami walorowymi, padało ono zazwyczaj z jednego, niewidomego na obrazie źródła, które było przeważnie sztuczne wydobywającego się z mroku.
• Ruch postaci jest ruchem aktywnym, migawkowym.
• Panuje też ruch w całym obrazie na skutek gwałtownych kontrastów form i kierunków.
• Dzieła Caravaggia odznaczają się nastrojowością i uczuciowością o wielkiej skali natężeń.
• Układy kompozycyjne są bogate, zróżnicowane, różnorodne, oparte zawsze na kontrastach walorowych, ilościowych, kierunków i kształtów.

Powołanie św. Mateusza

• To kontrast światła i mroku.
• Mrok dominuje a światło jest czynnikiem komponującym płaszczyznę.
• Lekkim „dotknięciem blasku” wydobyte są ze sfery cienia fragmenty twarzy, rąk, detali ubioru a pozostałe ich części roztopione w głębokim cieniu łączą się z nimi spłaszczają gubią swoja materialność i ciężar.
• Wzrok widza prowadzony jest smugą światła od górnego prawego rogu, wraz z kierunkiem ręki Chrystusa, ku bohaterowi akcji, zaskoczonemu nagle z codzienności tajemniczym wezwaniem.
• Obraz pełen jest wewnętrznego niepokoju, napięcia choć ruchy postaci są spokojne, sprawia to sposób posługiwaniem się światłem.
• Tonacja barwna jest ciemna, zawężona, bardzo ciepła, kolor został tu całkowicie podporządkowany kontrastom waloru.
• Ujecie postaci jest skrajne realistyczne, a scena w realiach codzienności.

Złożenie do grobu

• Akcja jest dramatyczna.
• Ruchy, postaci gwałtowne, zróżnicowane.
• Uderza biegłość z jaką artysta radzi sobie z zawiłością wielopostaciowego układu, najtrudniejszymi skrótami perspektywicznymi i skomplikowanym ruchem.

MALARSTWO FLANDRII HOLANDII

• Republika Holenderska była krajem protestanckim, dlatego tez sztuka sakralna oraz tematyka mitologiczna nie odgrywała tam żadnej roli.
• Szczyt rozkwitu osiągnęło malarstwo sztalugowe o tematyce świeckiej rozwijające się pod protektoratem bogatego mieszczaństwa.
• Rozkwit miast w XVII wieku w Holandii osiągnął apogeum dzięki wzbogaceniu się na handlu zamorskim oraz zdobyciu nowych terenów:
• Brazylii,
• Australii,
• Ameryki Północnej (Nowy Jork).
• Otaczano się drogimi i pięknymi sprzętami.
• Na ścianach wieszano drogocenne tkaniny, pochodzenia wschodniego oraz gobeliny.
• Rozkoszowano się stanem rzeczy cennych i rzadkich: srebra, puchary, muszle z mórz południowych.
• Rozwinęła się wspaniale hodowla kwiatów.
• Wnętrza zamożnych domów, obficie zaopatrzonych kuchni i spiżarni cały ten stan posiadania znajdzie odbicie w malarstwie mistrzów holenderskich jak również w portretach samych właścicieli pragnących utrwalić swoje oblicza.
• Po utworzeniu Republiki Zjednoczonych Prowincji i Sandra pozostała pod władzą hiszpańskich Habsburgów więc była katolicka.
• Wpływ idei kontrreformacyjnej oraz rządów monarchicznych objawiał się protektoratem dworsko – kościelnym.
• W malarstwie Flandrii znajdzie się odzwierciedlenie witalności, radości życia flandryjskiego ludu o nucie pewnej rubaszności.
• W obu krajach głównym tematem sztuki było Zycie codzienne bogaczy oraz uboższych mieszczan i chłopów.
• Pełnię stylu barkowego, a zarazem charakter sztuki każdego z krajów określa twórczość:
• Flamandia – Rubens,
• Holandia – Rembrandt.

Piotr Paweł Rubens /1577-1640/

• Studiował w Antwerpii.
• Mając 23 lata udał się w artystyczną podróż do Włoch gdzie zetknął się z dziełami mistrzów weneckich.
• Przez 9 lat przebywał na dworze Vincenza Gonzaga we Włoszech.
• Po powrocie do ojczyzny szybko zdobył uznanie.
• Żeni się z Izabellą Brandt a po jej śmierci z Heleną Fourment – ulubioną modelka artysty.
• Miał wszechstronne zainteresowania.
• Był rzeźbiarzem, znawcą dzieł antycznych.
• Mówił biegle pięcioma językami.  
• Przyjaźnił się z królami, książętami, uczonymi i artystami.
• Był bogaty hojny, wszechstronny, sławny ale tez skromny, szczęśliwy, nigdy przesadnie pewny siebie.
• Rubens komponował w równej mierze kolorem, zauważył różnice temperatur barw w świetle i cieniu, stosował refleksy barwne.
• Malarstwo Rubensa bywa uważane, za „bujne i zmysłowe”.
• Piękno w dziełach Rubensa jest obfite, barwne, różnorodne.
• Obrazy sprawiają wrażenie malowanych lekko i bez żadnego wysiłku, bije z nich siła witalna, ruch, który jest symbolem życia.
• Całą powierzchnię płaszczyzny pokazują pełne, bujne formy, zróżnicowanie kierunków i kształtów daje wrażenie wibrującego aktywnego ruchu, pełnego dynamiki i siły.
• Artysta był wspaniałym kolorysta, gama jest pełna, czysta i nasycona z przewaga tonów ciepłych.
• Rubens to symbol baroku, piewca zmysłowej urody świata.
• Jego dzieła:
• Przybycie Marii Medici do Portu w Marsylii,
• Betsabe w kąpieli,
• Helena Fourment w futrze,
• Krajobraz z tęczą.

Autoportret z Izabellą Brandt

• Nastrój obrazy jest spokojny.
• W pełnym szacunku i wzajemnego oddania, geście rąk lekkim pochyleniu postaci ku sobie uwidocznił artysta uczucia małżonków.
• Zwraca tu uwagę szczególną wrażliwość Rubensa na kolor.
• Zestawienia barwne są wyszukane, gama bogata i szeroka.

Podniesienia Krzyża

• Ta dramatyczna scena pochodzi z dojrzałego okresu twórczości artysty.
• Scena została skomponowana po przekątnej.
• Atletycznie zbudowani mężczyźni ukazani zostali w momencie olbrzymiego wysiłku maksymalnie napinającego mięśnie.
• Postać Chrystusa – w momencie wielkiego fizycznego cierpienia na właśnie tej postaci artysta skupił całe światło jak również studium ruchu, wysilonego, gwałtownego, dynamicznego.
• Ruch przenika całą płaszczyzną obrazu.

Porwanie Córek Leukippa

• Obraz jest pełen ruchu, dynamiczny ale bez napięcia, dramatu.
• Uderza tu pewna pogoda „antyczny” dystans i umowność w przestawionej scenie.
• Ciała są pełne, obfite, ale w rozluźnieniu ruchu.
• Układ elementów przebiega po przekątnej miedzy dwoma ciałami kobiet.
• To jest ciepła: różowo-złociste tony ciał, złote i złoto – czerwone szaty.
• Te nie wielkie plamy czerwieni dość od siebie oddalone decydują o kompozycji barwnej obrazu.
• Kolor zespolony jest ze światłem, światło nie dominuje, podkreśla przestrzenność brył, przesyca własną jakością całość płaszczyzny.

Ogród Miłości

• Szeroka paleta barw stopiona jest tu z jedną wspólną tonacją zależną od światła – złocistymi zieleniami.
• A efekty barwne pojawiają się na pozyskiwanych szatach postaci.

Rembrandt Harmensz van Rijn /1606-69/

• Holender pochodził z Lejdy.
• Studiował kierunki humanistyczne na uniwersytecie a potem malarstwo u mistrzów w Lejdzie i Amsterdamie, gdzie osiadł na stale.
• W pierwszym okresie twórczości przypadają lata najszczęśliwsze:
• ożenek z ukochaną Saskią van Uylenburgh,
• sława,
• bogactwo.
• W 1642 umiera Jaskinia i zaczynają się problemu z odbiorcami zapoczątkowane namalowaniem Wymarszu Strzelców, który nie spełnił nadziei zamawiających.
• Zaczyna się tragedia Rembrandta:
• częste nieporozumienia z mecenatami w rezultacie utrata licznych zamówień,
• utrata majątku przez zubożenie jak i nadużywanie alkoholu,
• śmierć syna Tytusa oraz towarzyski życia Hendrickje Stoffels.
• Rembrandt zmarł jako artysta zapomniany w samotności, opuszczeniu i nędzy.
• Dzieje swego życia zawarł w licznych autoportretach:
• pierwszy autoportret z roku 1629 ukazuje niewyrobionego jeszcze ciekawego świata młodego człowieka,
• ostatni z roku 1668 – zniszczonego życiem starca.
• Do dziś zachowało się:
• 600 obrazów olejnych,
• 300 akwafort,
• ok. 15000 rysunków.
• Pracował sam bez pomocy uczniów.
• Rembrandta zwykło się nazywać malarzem ducha – wgłębiał się w bogactwo uczuć, przeżyć stanów psychiki ludzkiej.
• Z postaciami na obrazach Rembrandta nawiązuje się intymny, osobisty kontakt.
• Posługując się najprostszymi środkami wyrazu artysta zmusza widza do brania udziału w życiu ludzi, do bardziej czułego i ciepłego spojrzenia otaczającej go świat.
• Po za malarstwem Rembrandt rozwinął sztukę akwaforty w tej technice podejmował tematykę biblijną oraz wykonywał pejzaże.
• Jego dzieła:
• Saskia jako Flora,
• Danae,
• Zuzanna i Starcy,
• Porwanie Ganimeda,
• Portret Starca,
• Portret Hendrijckie,
• Saul i Dawid,
• Żydowska narzeczona.
• Akwaforty:
• Trzy krzyże,
• Ecce Homo,
• Wskrzeszenie Łazarza.

Lekcja Anatomii Doktora Tulpa

• Tym obrazem Rembrandt zyskał sławę.
• Zbiorowy portret wykonany został na zamówienie.
• Artysta sportretował zebranych lekarzy rzeczowo, obiektywnie starając się o jak najkorzystniejsze ustawienie każdej postaci.
• Świetnie wydobyte są różnice miedzy ciałami żywymi i martwymi.
• Śmiały układ kompozycyjny po przekątnej w ujęciu nieco od dołu.
• Silne kontrasty walorowe dzięki, którym wyraźnie rysuje się zagadnienie światła.

Autoportret z Saskią

• Ten obraz odzwierciedla najradośniejszy okres w życiu i twórczości artysty.
• Centralną grupę stanowią postacie artysty i jego żony.
• Cała uwaga skupia się na postaci Saskii znajdującej się doskonale w środku kompozycji.
• Następnie artysta prowadzi wzrok widza po przez najsilniej wydobyte światłem przedmioty: pióro na kapeluszu, dłoń unosząca szklankę z winem i rękojeść broni.
• Tworzy się zamknięty krąg stwarzający nastrój intymności.
• Tonacja jest czysta, zielonawozłocista faktura drobna i zwarta.

Wymarsz strzelców /1642/

• Aranżacja całej grupy przypomina nieco scenę teatralną z podziałem akcji na plany.
• Malarz posługuje się światłem jak reflektorem wydobywającym z mroku potrzebne do akcji osoby.
• Obraz ma jakby dwa ośrodki:
• jeden to dwie pierwszoplanowe postaci strzelców,
• drugi to dziewczyna w złocistej sukni odcinająca się sną plamą na tle ciemnego otoczenia.
• Rembrandt kolor podporządkował relacjom walorowy, spotęgował działanie przez wprowadzenie różnorodnego, złożonego układu form przeciwstawnych kierunków.
• Jest tu ruch i niepokój.
• Zbiorowy portret stał się sceną z życia podpatrzoną na gorąco.

Zdjęcie z Krzyża

• To dramat, tragedia lecz na ściszonej na bardziej osobistej nucie.
• Centrum kompozycyjne i treściowe zostało wydobyte najprościej, jednoznacznie – świetlną dominantą ale oglądając to dzieło zapomina się o mistrzostwie środków formalnych i o doskonałości technicznej.
• Tragizm sceny głęboki ludzki ból bohaterów obrazu, naturalność, realizm sprawiają, że widz niemal współuczestniczy w wydarzeniu przedstawionym przez artystę.

Powrót syna marnotrawnego /ok.1662/

• Jest to obraz, który budzi wzruszenie na pokaz.
• Obraz ten powstał gdy Rembrandt był już stany i schorowany.
• Więcej tu mroku niż światła.
• Fraktura jest lekka wyrazista.
• Gama bardzo ciepła zawężona.
• Układ kompozycyjny została zaaranżowany tak niewymuszenie, z taką naturalnością, oczywistością, że wszelkie analizy wydają się tu brutalnym zabiegiem, zubożają dzieło.

Jan Vermeer van Delft /1632-75/

• Holender.
• Vermeer jest mistrzem nastroju – bardzo kameralnego, pełnego skupienia i ciepła, nastroju nieuchwytnego jakby czas się zatrzymał.
• Artysta kontrastuje wielkie pozorne płaszczyzny z zabudowanymi silnie partiami obrazu a także partie świateł z najgłębszymi cieniami.
• Do jego ulubionych zestawień kolorystycznych należą błękit i żółć, do ulubionych kierunków pion i poziom.
• Jego dzieła są spokojne i ciche.
• Światło przechodzi w mrok bez konfliktu.
• Mocne kontrasty czystych barw są błękitne i żółci są zharmonizowane przez czyste tony różów.
• Jego dzieła:
• Scena u kuperki,
• Śpiąca,
• Kobieta czytająca list,
• Dziewczyna z dzbankiem mleka.

Studium Dziewczyny

• Z gładkiego ciemnego obojętnego tła światła wyłania się postać młodej kobiety.
• Głowę odwróciła lekko i patrzy wprost na widza, jakby została nagle zawołana po imieniu.
• Uderzająca jest tu wielka prostota dzieła.
• Syntetycznie potraktowana bryła została podzielona na dwie strefy walorowo – kolorystyczne: oświetloną zaciemnioną.
• Płaszczyzna komponuje kilka jednoznacznych tonów barwnych:
• złocisto – błękitny zawój głowy,
• jasna plama twarzy,
• gorąca żółć sukni,
• biel kołnierzyka,
• delikatny róż warg.
• Wszystko wydaje się tu drogocenne:
• ciężka perła wielka jak kropla wody,
• blask oczu,
• delikatna tkanka skóry,
• jedwabiste lśnienie zwoju.
• Ten portret to oddanie delikatnego uroku młodości naiwności i świeżość.

Widok z Delft

• To widziane w złocistym południu rodzinne miasto artysty.
• Z miłością pomalowane są domy, smukłe wieżyczki, pochyłe domy, wysokie kominy miasto rozłożonego pod ogromnym świetlistym niebem.
• Dwie maleńkie postacie kontrastują i równoważą wielkie obszary nieba i wody, długi ujednolicony barwą i światłem masy miasto.

Naszyjnik z pereł/ Pracownia własna

• To obrazy wprowadzające nas w świat Vermeera, który jest bardzo osobisty, uciszony, w którym człowiek, przedmiot światło i barwa są równorzędnymi portretami, równie godnymi uwagi artysty.

Pani w czerwonym

• To zarówno w nastroju jak i w środkach formalnych najczystsze dzieło impresjonistyczne.
• Obraz ten podsumowuje doświadczenia całego życia artysty.
• Malarz w uchwyceniu przelotnego momentu chwili osiągnął mistrzostwo.
• Głównym problemem jest tu zależność barwy od światła i jej różnice temperaturowe w świetle i cieniu (kapelusz, szal, twarz).

HOLENDERSKI I FLAMANDZKI PORTRET

• Ten portret można podzielić na oficjalny, robiony na zamówienie lub bardziej osobisty, przedstawiający bliskie osoby artyście.
• Ważny jest też rozwój autoportretu, świadczący o chęci utrwalenia swych rysów dla potomności.
• Chętnie maluję się ludzi starych zniszczonych, których twarze mówią o przebytych kolejach losu, o utrwalonych na zawsze zewnętrznych rysach twarzy i cechach charakteru.
• Równie wiele uwagi poświęca się twarzom i dłoniom modela.
• Wspaniałymi portrecistami byli:
• Rubens,
• Rembrandt,
• van Dyck.

Anthonis van Dyck /1599-1641/

• Uczeń Rubensa.
• Był artystą biegłym w rzemiośle.
• W nieuchwytny sposób pochlebiał swym modelom, dzięki czemu zyskał wielką sławę i powodzenie.
• Tonacja jego dzieł jest spokojniejsza i bardziej stłumiona.
• Nastrój dzieł jest bardzo oficjalny.

Frans Hals /ok. 1580-1666/

• Jego dzieła:
• Błazen z gitarą,
• Admirał,
• Cyganka (Wiedźma).
• Charakterystyka modeli Hausa jest zwięzła i krótka.
• Tyczy nie tylko głębi cech osobowych, co odtwarzanie rysów gestów, postawy właściwych portretowanemu.
• Hals malował śmiało, szeroko z wielkim temperamentem, stosując wyrazista fakturę pozbawioną zamaszystymi pociągnięciami pędzla.
• Tonacja jego dzieł jest ciemna chłodna.
• Gama zawężona, silne kontrasty.

Martwa Natura

• Usamodzielniła się w baroku całkowicie.
• Rozwinęły się różne rodzaje martwych natur całkowicie:
• przedstawiające dziczyznę i ryby,
• zespoły przedmiotów martwych:
• muszle,
• zegary.
• martwe natury z bukietem kwiatów, mięsiwem, przedmiotami kuchennymi, zastawą stołową i owocami.
• Bardzo wielu artystów zajmowało się tym gatunkiem.

Claesz Heda /ok.1594-1680/

• W jego martwych naturach najmocniej dochodzi piękno przedmiotu:
• ściszony połysk srebra,
• dźwięczna przejrzystość kryształowego pucharu,
• delikatny połysk tkaniny.
• Heda komponuje swe dzieła grupując elementy w formie trójkąta prostokątnego, którego przeciwprostokątna zgodna jest z przekątną płaszczyzny obraz a przyprostokątne powstają jego boki.
• Grupa przedmiotów skontrastowana jest z dużym pusty tłem.
• Wrażenie drogocenności i lśnienia, nastrój ciszy uzyskany jest niezwykle złożoną gama barw.
• Wrażenie głębi tomu osiągnął Heda dzięki technice laserunków.
• Farby o słabych właściwościach krycia nakładane są na siebie warstwami.
• Gama jest przesycona jednym tonem zielonkawo-srebrbrzystym.

Scena Rodzajowa

• Podobnie jak martwa natura najpełniej określa nurt mieszczański w malarstwie holenderskim oraz flandryjskim.
• To błahe i zabawne wydarzenia przedstawione z ciepłem czasem nieco rubaszne.

Król fasolowy – Jacob Jordaens

• Obraz przedstawia konkurs żarłoków.
• Formy są bujne i kolorystyka bogata, podobnie jak u Rubensa sceny pełne są rozmachu.

Adriaen Brouwer

• Przedstawiał w swych niewielkich kompozycjach charakterystyczne, dowcipne sceny z życia chłopów.
• Przekazywał ja z dużym poczuciem humoru, nie raz wręcz groteskowe, zmierzające ku karykaturze.
• U Brouwera przez dowcip przebija się często nuta, pesymizmu, goryczy czarnego humoru.
• Gama jest ściemniona zawężona do brązów, ugrów, czerni, zieleni.
• Dzieła:
• Bójka,
• Gra w karty.

Pejzaż

• Pejzaż narodził się we Francji w Niderlandach rozwinął się bujnie i miał wybitnych przedstawicieli.
• Dzieła:
• Krajobraz z tęcza – Rubens,
• Pejzaż z Miłosiernym Samarytaninem – Rembrandt.
• Te pejzaże ze sztafażem czyli postaciami ludzi czy zwierząt, które dopełniają tylko krajobraz są jego elementem.
• Artyści przedstawiają często przelotny nastrój przygody, burzy czy wiatru, tutaj jest ważny ruch wyrażający zmienność form natury.

Jacub von Ruisdael /1628-82/

• Jeden z najwybitniejszych pejzażystów.

Cmentarz Żydowski

• Przypominający subtelną tajemniczością nastroju Burzy – Giorgioniego.
• Dominująca rolę ma światło.
• Stosowanie poszarpanych nieregularnych form wprowadza atmosferę niepokoju i smutku.

MALARSTWO HISZPAŃSKIE

• Ulegało silnym wpływom sztuki Caravaggia.

Jose de Ribera/ Francisco de Zurbaran /151-1652/

• W ich twórczości widać ten sam prosty sposób posługiwania się światłem, budującym kompozycję i nastrój w obrazie.
• Podobną ściśle ograniczona do kilku ciepłych tonów gamę kolorystyczna.
• Te same gwałtowne kontrasty walorowe dynamizują kompozycję zbudowaną przeważnie po przekątnej.
• U Ribery panuje nastrój głębokiej religijności i żarliwości – właściwej sztuce hiszpańskiej.

Diego Rodriguez de Sikva y Velázquez /1599-1660/

• Najwybitniejszy malarz hiszpański.
• Malował sceny rodzajowe, mitologiczne, historyczne był przede wszystkim wybitnym portrecistą.
• W młodości interesowała się tematyka ludową.
• Malował króla, krewniaków królewskich, następców tronu i infantki, karły błaznów i szaleńców.
• Velázquez był wielkim kolorystą.
• Początkowo operował gamą zawężoną, ciepłą a później w miarę rozwoju artystycznego uległa rozjaśnieniu i oczyszczeniu.
• Delikatnymi wyrazistymi dotknięciami pędzla kładł obok siebie czyste jasne tony poszukując harmonii barwnej między temperaturami i walorami.
• Dojrzała paleta barw Velázqueza składała się z różów, oliwkowych zielenie chłodnych czerni, delikatnych błękitów, srebrzystości i spokojnej czerwieni.
• Dzieła:
• Portret Filipa V,
• Triumf Bachusa,
• Kuźnia Wulkana,
• Podanie Brendy,
• Portret szaleńca
• Don Sebastian de Morro.
• Infantka Małgorzata.

Porządki

• Przestawia pracę kobiet w królewskiej manufakturze gobelinów.
• Istnieją tu ów ograniczony związek światła i barwy charakteryzujący dzieła niektórych malarzy baroku.
• Obraz właściwie jest impresją ruchu, światła, zmienności barwy wrażeń chwili.

Wenus z Lustrem

• To rzadki w hiszpańskim malarstwie przykład aktu.
• Wenus ukazana została od strony pleców.
• Kompozycja została zbudowana formami linearnymi i dużym i czytelnymi barwami plamami:
• złotawym różem,
• stłumioną lecz gorącą czerwienia, tkaniny w tle,
• błękitnozieloną i biała plama pościeli,
• biała plamą niewielkiej tkaniny punktującą centrum.
• Są to łagodne łuki tkanin odkrywających łoże, przeciwstawne łukowi biodra i wyciągniętej, nogi to falisty zarys ciała, a także idący od góry łuk czerwonej kotary.

Wizyta (Las Meninas)

• Przedstawia ono artystę w pracowni w otoczeniu modeli, tych których malował z urzędu i tych których odtwarzał dla własnego upodobania.
• Przedstawiał tu swój świat.
• Dzieło ma charakter bardzo osobisty w szczególności jest realistyczne, e wymowie zagadkowe, zmusza do odczytywania swojego ukrytego sensu.
• Jest to jego jedno z przedostatnich dzieł będące syntezą doświadczeń artysty, podsumowaniem jego zainteresowań i możliwości.

PODSUMOWANIE OSIĄGNIĘĆ MALARSTWA

• Barok kontynuował typowe tematy:
• religijne,
• alegoryczne,
• portret.
• Wzbogacił o tematy nowe:
• scenę rodzajową,
• pejzaż,
• martwą naturę.
• W malarstwie barokowym znajdują się najpełniej całe bogactwo czasów, całą różnorodność, osobistego stosunku artysty do świata:
• skrajna zmysłowość,
• zachwyt nad materialnym pięknem świata,
• mistycyzm,
• uduchowienie,
• żarliwość religijna,
• rzeczowy realizm,
• patos,
• liryzm.
• Przedstawionymi zagadnieniami jest światło i ruch.
• Kolorystyka dzieł jest róża, często występuje pełna gama czystych barw.
• Typowa dla baroku jest gama silnie zawężona do kliku zaledwie pokrewnych tonów, bardzo ciepła, silnie skontrastowana walorowo.
• Skala walorowa jest bardzo bogata.
• Kompozycję buduje układ form, kontrasty walorowe idące w zgodzie z nimi.
• Najczęściej występuję komponowanie po przekątnej z silnie zaznaczoną dominantą.
• Dominantę stanowi akcent najjaśniejszego waloru sąsiadującego z najciemniejszym.
• Podobnie jak w architekturze dużo dzieł działa wielością, różnorodnością i bogactwem środków wyrazu.
• Wszystkie dzieła łączą zagadnienia światła i ruchu we wzajemną współzależność.